Ik dwong mezelf om te blijven hoesten en spugen, zodat mijn longen niet zouden vollopen. De ambulance kwam en binnen vier minuten was ik in het Ikazia Ziekenhuis in Rotterdam. Daar beschikten ze niet over de juiste apparatuur en ik werd doorgestuurd naar het Erasmus. Geloof mij, sirenes in de Maastunnel maken flink wat geluid.
Op de intensive care van het Erasmus wachtte een team artsen mij op. Mijn bloeddruk was inmiddels gestegen naar 265/141, zo heftig reageerde mijn lichaam. Via mijn lies hebben ze de lekkende bloedvaten in mijn longen dichtgebrand. Een risicovolle ingreep; als ze mijn wervelkolom aantastten, had ik verlamd kunnen raken. Na anderhalf uur was ik terug op de intensive care en na drie dagen mocht ik naar huis. Ik had in ruim tien uur anderhalve liter bloed opgehoest. De achterliggende oorzaak hebben ze niet kunnen vinden. Ze hebben drie keer röntgenfoto’s gemaakt, een CT-scan en al mijn waarden bleken goed.
Een week na het incident moest ik terugkomen bij de longarts voor een bronchoscopie. Ik was ontzettend bang dat ik longkanker, COPD of een andere vreselijke aandoening zou hebben. Ik zag mezelf al aan de chemo en bestralingen. Na vier dagen volgde de uitslag.
Tijdens het gesprek pakte de longarts mijn hand. Op dat moment dacht ik dat ik nog drie weken te leven had. Maar ze vertelde me dat ze niets hadden kunnen vinden. Er waren zelfs geen redenen om me medicijnen voor te schrijven. Drie minuten kon ik geen woord uitbrengen en daarna alleen wat gestotter. Ik ben naar het restaurant gelopen, heb koffie gepakt en ben mijn vrouw en kinderen gaan bellen. We hadden weer een toekomst.
Ik heb ervaren dat het leven binnen drie minuten afgelopen kan zijn. Ik kan nu verder met mijn gezin, VERN en alles eromheen. Ik heb een vrouw, vier kinderen, vier aangetrouwde kinderen en twaalf kleinkinderen, ik ben blij dat we samen verder mogen. Daarbij heb ik veel bewondering voor het medische personeel dat mij heeft behandeld.
Zowel in het Ikazia- als het Erasmus-ziekenhuis ben ik met veel liefde en zorg opgevangen. Ik ben alle artsen, verpleegkundigen en het ambulancepersoneel ontzettend dankbaar. Niets was hen te veel. Je moet ongelooflijk veel van mensen houden om te kunnen doen wat zij doen. Ik ben dankbaar dat ik nog leef en dat ik nog mag genieten van de schoonheid van het leven. Langs deze weg wil ik alle mensen bedanken die mij en mijn gezin in de afgelopen moeilijke periode gesteund hebben.